Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

Ένα αλλιώτικο Σάββατο…

«Απεξάρτηση πίσω απ’ τα κάγκελα»… Αυτός ήταν ο τίτλος της ημερίδας, μέσω της οποίας είχα πρωτοενημερωθεί για το ότι λειτουργεί πρόγραμμα απεξάρτησης εντός των φυλακών. Το πρόγραμμα υπάγεται στο ΚΕΘΕΑ, λειτουργεί στις φυλακές της Θήβας και απευθύνεται σε εξαρτημένους κρατούμενους.
Στις 31 Ιανουαρίου 2010, η ομάδα του Θησέα που αποτελείται από την Αθηνά, το Γιάννη, το Νίκο και τον Αντώνη, πέρασε από τη φάση της Θεραπείας στη φάση της Προεπανένταξης. Το πέρασμα έγινε, όπως συνηθίζεται στο Θησέα, με το ανέβασμα μιας θεατρικής παράστασης. Η ομάδα αυτή, με συντονίστριες τη γράφουσα και την Εμμανουέλα Κρασανάκη, παρουσίασε το Μάγο του Οζ.
Εκείνη τη μέρα λοιπόν, λάβαμε από την Κριστίν – η οποία είναι θεραπεύτρια στο πρόγραμμα απεξάρτησης των φυλακών και την οποία ευχαριστούμε θερμά – μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόσκληση: να παρουσιάσουμε τη δουλειά αυτή στα μέλη που παρακολουθούν το πρόγραμμα απεξάρτησης στις φυλακές της Θήβας. Η ομάδα ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό στο κάλεσμα – και αυτό τελικά ίσως είναι και το πιο σημαντικό – και να ‘μαστε!
Σάββατο 13 Μαρτίου, 8.15. Ραντεβού στο σταθμό του ηλεκτρικού Κ. Πατήσια. Οι τέσσερις «πρωταγωνιστές»: Αθηνά, Γιάννης, Νίκος, Αντώνης.
Οι τέσσερις θεραπεύτριες του Θησέα: Τζούλια, Ευγενία, Βίκυ, Εμμανουέλα
Οι δύο θεραπεύτριες του προγράμματος των φυλακών: Κριστίν και Μαρία
Δύο φίλοι και πολύτιμοι βοηθοί στο στήσιμο της παράστασης, η Νικολέτα και ο Στέλιος.
Τα σκηνικά μας αντικείμενα σε σχάρες και πορτ-μπαγκάζ… και τα τρία αυτοκίνητα αναχωρούν!
Η υποδοχή ήταν ζεστή και οι – απαραίτητες – ελεγκτικές διαδικασίες, περιορίστηκαν στο ελάχιστο. Ο χώρος στον οποίο η ομάδα παρουσίασε την παράσταση, ήταν ένας όμορφος, φωτεινός χώρος, επενδυμένος με δημιουργίες των κρατουμένων. Σε γενικές γραμμές, αν εξαιρέσει κανείς το συρματόπλεγμα, νομίζω ότι πήραμε μια πολύ light γεύση του περιβάλλοντος των φυλακών…. Ίσως λειτούργησε «ελαφρυντικά» το γεγονός ότι βρεθήκαμε σε ένα χώρο όπου ήταν έντονο το στοιχείο της συνύπαρξης ενός θεραπευτικού φορέα με ένα σωφρονιστικό.
Την πραγματική διάσταση της όλης εμπειρίας, εγώ προσωπικά την αισθάνθηκα στο τέλος, όταν όλοι μαζί, «οικοδεσπότες» και «φιλοξενούμενοι» κάναμε έναν μεγάλο κύκλο και καταθέσαμε κάποιες σκέψεις και συναισθήματα για όλο αυτό που μοιραστήκαμε.
Εκεί συνειδητοποίησα τη σημασία που έχει για αυτούς τους ανθρώπους ένα ερέθισμα που έρχεται από τον έξω κόσμο. Το να δουν πρόσωπα καινούρια. Το να ακούσουν μια άλλη ιστορία. Το να δεχτούν κάτι, που τους προσφέρεται από άτομα που κάνουν την ίδια προσπάθεια, σε ένα άλλο πλαίσιο. Το να τους γεννηθούν νέες απορίες και σκέψεις. Το να τους απλώσει κάποιος το χέρι…
Εκεί συνειδητοποίησα και τη σημασία που έχει για όλους εμάς μια τέτοια πρωτοβουλία, τόσο για τα μέλη του προγράμματος όσο και για όλους όσοι συνοδεύσαμε την ομάδα. Το να δούμε τα πράγματα από την «άλλη» μεριά του τοίχου – ή μήπως του συρματοπλέγματος; Το να προσφέρουμε και να πάρουμε κάτι σε μια άγνωστη για εμάς συνθήκη. Το να πάρουμε θάρρος από ανθρώπους που αγωνίζονται σκληρά. Το να εκτιμήσουμε τα αυτονόητα.
Εκείνο το αλλιώτικο Σάββατο, σε εκείνο τον αλλιώτικο χώρο, επιβεβαίωσα για μια φορά ακόμα την πολύτιμη γνώση και αίσθηση ότι η ΤΕΧΝΗ είναι ένας χώρος συνάντησης, επαφής, γνήσιας επικοινωνίας, δημιουργίας, έκφρασης, ανθρωπιάς…. Εις το επανιδείν.
Βίκυ Βάββα
Υ.Γ. Στο πρόγραμμα των φυλακών βρίσκονται και τέσσερις γυναίκες. Μετά βίας πήραν άδεια να παρακολουθήσουν την παράσταση, καθώς απαγορεύεται ρητά να συνυπάρξουν με τους άντρες σε οποιαδήποτε διαδικασία. Με το τέλος της παράστασης, η αρχιφύλακας τις πήρε άρον άρον. Δεν ακούσαμε ούτε τη φωνή τους… Θα το θέλαμε…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου