Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

Λάθος άνθρωποι σε λάθος θέσεις

Πριν από δυο εβδομάδες, μού ανέθεσαν στο Πρόγραμμα να γράψω ένα άρθρο για την εφημερίδα Απεξάρτηση. Κάθομαι να σκεφτώ τι με απασχολεί αυτόν τον καιρό, ώστε να βρω το θέμα. Οι μέρες περνάνε και φτάνει η ώρα που πρέπει να ανακοινώσω το θέμα που θα γράψω στην ομάδα εφημερίδας. Το θέμα που είχα επιλέξει ήταν ο κοινωνικός στιγματισμός. Οι μέρες περνάνε, κι εγώ δυσκολεύομαι πολύ να γράψω γι’ αυτό το πολύ σημαντικό θέμα. Έτσι, το άφησα κατά μέρος, διότι, εν τω μεταξύ, μου συνέβη κάτι σοβαρό που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.
Πάω ένα ωραίο πρωί να ανανεώσω την κάρτα ανεργίας που έχω στον Ο.Α.Ε.Δ. και εκεί μου συμβαίνει κάτι αναπάντεχο. Καθώς ο υπάλληλος του Ο.Α.Ε.Δ. πληκτρολογεί τα στοιχεία μου στον υπολογιστή, μου λέει ότι κάποια εταιρία μού έχει κάνει πρόσληψη και έχει κολλήσει ένσημα στο όνομά μου. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι η πρόσληψη είχε γίνει το καλοκαίρι. Εγώ, βέβαια, παρακολουθώ το Πρόγραμμα «Θησέας» από τον Φεβρουάριο κάθε μέρα από το πρωί ως το βράδυ και ήταν αδύνατο να είμαι απασχολημένος. Μόλις τέλειωσε ο υπάλληλος τα λόγια του, εγώ, ξαφνιασμένος όπως ήμουν, του χαμογελώ και του λέω ότι κάποιο λάθος έχει γίνει, αφού δεν έχω δουλέψει πουθενά όλο αυτό το διάστημα. Εκείνος μου απαντάει ότι αυτά τα στοιχεία τού δείχνει ο υπολογιστής, και με στέλνει στο διευθυντή. Μπήκα στο γραφείο του διευθυντή και άρχισα να του εξηγώ πώς είχαν τα πράγματα, προσθέτοντας ότι κάποιος πιθανόν είχε κάνει εικονική πρόσληψη στο όνομά μου. Εκείνος με σταματά απότομα και μου λέει ότι υπάρχει καταγγελία εναντίον μου από τον Ο.Α.Ε.Δ. για εξαπάτηση προς το δημόσιο και επίσης ότι αυτά που του είπα δεν μπορούσε να τα δεχτεί.
Φεύγοντας από τον Ο.Α.Ε.Δ., ξαφνιασμένος και πανικόβλητος, προσπαθώ να σκεφτώ ποια διαδικασία πρέπει να ακολουθήσω για να βγω από αυτή την κατάσταση. Πάω στο πρόγραμμα και μιλώ με τους θεραπευτές μου για να βρω λύση. Μου δίνουν ένα χαρτί υπογεγραμμένο από τον επιστημονικό υπεύθυνο του Προγράμματος «Θησέας» που λέει ότι δεν γίνεται να εργάζομαι εκείνη την περίοδο, γιατί, πολύ απλά, παρακολουθούσα το Πρόγραμμα. Ανακουφίστηκα, πιστεύοντας ότι όλα θα τελειώσουν, αλλά, όπως φαίνεται, είχα ξεχάσει όλο αυτό τον καιρό που είμαι στο Πρόγραμμα πώς είναι να μπλέκεις με τις δημόσιες υπηρεσίες.
Ξεκίνησα την άλλη μέρα το πρωί και πήγα στον Ο.Α.Ε.Δ. Προσκόμισα το χαρτί, πιστεύοντας ότι θα τελειώσουν όλα. Όταν έφτασα εκεί, η αισιοδοξία που είχα άρχισε σιγά-σιγά να χάνεται. Πάω, λοιπόν, στο γραφείο του διευθυντή και του δίνω το χαρτί. Αυτός το διαβάζει και μου λέει ειρωνικά ότι αυτό το χαρτί δεν έχει καμία ισχύ και δεν μπορεί να αλλάξει κάτι. Αρχίζω να τσαντίζομαι και του λέω επί λέξει: «Μα τι λέτε, κύριε μου, πάτε καλά; Αυτό αποδεικνύει ότι εγώ δεν δούλευα αυτό το διάστημα που με “έχει προσλάβει” αυτός ο κύριος.» Με διέκοψε πάλι και μου είπε ότι δεν μπορεί ο εργοδότης μου να είναι τόσο χαζός και να μου έχει κολλήσει και ένσημα. Σηκώνομαι και φεύγω απογοητευμένος από όλη αυτή την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας τα τελευταία 20 χρόνια και μην σας πω και παραπάνω. Αλλά εγώ, την είχα ξεχάσει αυτήν την κατάσταση τόσο καιρό στο Πρόγραμμα. Πίστευα ότι το κλίμα ειλικρίνειας και σιγουριάς που επικρατεί στον «Θησέα», ισχύει και έξω.
Αυτό, όμως, που διαπίστωσα αυτήν την εβδομάδα που έτρεχα με αυτό το θέμα και άκρη δεν έχω βγάλει ακόμα είναι ότι στη χώρα μας επικρατεί η “λαμογιά” και ότι το κράτος δεν κάνει τίποτα για να προστατέψει τον εργαζόμενο και τον απλό πολίτη. Στην ουσία, ο Ο.Α.Ε.Δ. γι’ αυτό ιδρύθηκε: για να προστατεύει τον εργαζόμενο. Αν πράγματι τους ενδιέφερε ο εργαζόμενος, θα μπορούσαν να κάνουν κάποιες ενέργειες για να προστατέψουν ενένα και όλους όσοι εξαπατούνται.
Το πρόβλημα, βέβαια, ξεκινάει από πολύ ψηλά, από τους πολιτικούς που διορίζουν τους λάθος ανθρώπους στις λάθος θέσεις, επειδή τους το έχουν τάξει για να τους ψηφίσουν. Λυπάμαι που ζω σ’ αυτή τη χώρα της αδικίας, της “λαμογιάς”, του ρουσφετιού και της αναξιοκρατίας. Τώρα, έχω μπει σε έναν γραφειοκρατικό κυκεώνα και δεν μπορώ να βρω το δίκιο μου. Θα πρέπει να γίνουν πολλά δικαστήρια, να περάσουν καμιά δεκαριά χρόνια για να μπορέσω να βρω το δίκιο μου. Ύστερα από πολυδάπανες δικαστικές καταστάσεις και ψυχολογική φθορά, θα καταλήξω, γέρος, με μια δικαστική δικαίωση. Τι να το κάνω; Εν τω μεταξύ, κάποιοι πολιτικοί έχουν απαίτηση για μια δίκαιη ψήφο. Ε, όχι! Όσο περνά από το χέρι μου, δεν θα διαιωνίσω άλλο αυτήν την κατάσταση της αδικίας και της ψευτιάς.

Νίκος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου